جنگل‌های حرا که محیط‌زیستی‌ها آن را طلای خلیج‌فارس نامیده‌اند، اکنون در معرض دو خطر عمده قرار گرفته است. از یک‌طرف سایت‌های پرورش میگو و از طرف دیگر قاچاقچیان سوخت آرامش آن را برهم زده‌اند. قاچاقچیان در مراحل تعقیب‌و‌گریز دریایی، اقدام به تخلیه سوخت خود در نزدیکی جنگل‌های حرا می‌کنند که این کار در دفعات طولانی موجب آسیب‌رساندن به ریشه‌های درختان حرا می‌شود. در صورتی که این سوخت‌ها به دور از جنگل‌های حرا نیز تخلیه شوند از طریق جریان باد و آب به سوی جنگل‌های حرا آورده می‌شوند یا به صورت لکه‌های نفتی موجب آسیب محیط‌زیست دریایی می‌شوند. احداث سایت پرورش میگو هم نه تنها جنگل‌های حرا را از بین می‌برد بلکه نبود جنگل، طوفان دریایی را هم به جان بنادر اطراف می‌اندازد.
جنگل حرا ۹۲۰۰ هکتار را در برمی‌گیرد که مهم‌ترین تهدید این گیاهان، آلودگی نفتی و فعالیت‌های عمرانی مانند ساخت‌و‌ساز‌های ساحلی و دریایی است که استرس زیادی را به این گونه‌های ارزشمند وارد می‌کند.
جنگل حرا در دریا و آب شور قرار دارد و این سازش با آب شور و شرایط نامناسب، از حرا یک گیاه استثنایی ساخته است.
تردد قاچاقچیان مواد سوختی در سواحل، بارگیری به وسیله پمپ به داخل لنج و احتمال نشت مقادیری سوخت به ساحل و دریا، رهاسازی عمدی گازوئیل توسط قاچاقچیان در زمان احساس خطر در دریا سبب ظهور لکه‌هایی سیاه و راکد ماندن این مواد در سواحل می‌شود.
از سوی دیگر، بررسی فعالان محیط‌زیست نشان می‌دهد که سایت تکثیر میگو خارج از اصول و ملاحظات زیست‌محیطی در محدوده «جزر و مدی» و حوزه رویش جنگل‌های حرا قرار دارد. نفس جنگل‌های حرا به همین جزر و مد خلیج فارس بند است که با ساخت سایت از بین می‌رود.
سازش با آب شور از حرا، گیاه استثنایی و منحصربه‌فرد ساخته و آن را تبدیل به کارخانه آب شیرین کن طبیعی کرده است. تصفیه آب شور و برگرداندن نمک دریا از طریق برگ‌ها به طبیعت از قابلیت‌های شگفت‌انگیز این درخت است.
طبق قانون، سایت پرورش میگو نباید در حریم شهر‌ها باشد. همین قضیه موجب‌شده تا برخی سرمایه‌گذاران با سوء‌استفاده از قانون، سایت‌های خود را به جنگل‌های حرا نزدیک کنند.
اداره منابع طبیعی که خودش زیر مجموعه سازمان جنگل‌ها و بخشی از وزارت جهاد کشاورزی است، هزینه‌های بسیار زیادی برای نگهداری‌ها این درختان انجام داده، اما اکنون در برابر دست‌اندازی به این جنگل‌ها بی‌تفاوت بوده است. این جنگل‌ها حتی یکبار شانس حضور در فهرست ژئوپارک‌های جهانی را به دست آوردند، اما همان شانس هم با همکاری‌نکردن سازمان‌های متولی از دست رفت؛ حداقل امروز تهدیدهایش را برطرف کنند تا همواره طلای خلیج‌فارس باقی بماند.
